Prolog.

Michelle:

Kiedyś byłam grzeczna. Oj tak, bardzo grzeczna. Bałam się ludzi, nie umiałam się przeciwstawić. Nikt nie traktował mnie przez to poważnie. Trochę było to uciążliwe. Co ja gadam? To było nie do zniesienia! Nie wiem, jak wytrzymałam tak aż 15 lat. Zawsze wpatrzona w Emily. Z jakim ona luzem podchodziła do nowo poznanych osób, z jaką lekkością wypowiadała swoje obiekcje na jakikolwiek temat. Dobrze, że chociaż trochę się przełamałam, inaczej bym Ich nie poznała. No właśnie, byłam grzeczna, a potem poznałam chłopaków. Bezczelny margines społeczny. Nie ukrywajmy, włóczenie się nocami po klubach nie należy do codziennych zajęć osób z wysokich sfer. Wracając do głównego wątku: poznałam ich i wtedy już nie byłam grzeczna, wtedy zaczęłam mieć własne zdanie. "Nie tak Cię wychowywałem", "Zawiodłam się"- tak właśnie komentowali to moi kochani rodziciele. Nie rozumieli. Oni chyba nie wiedzieli, jaki destrukcyjny wpływ na mnie miało to, w jaki sposób zostałam wychowana. Tak, zamknięcie w sobie i trzymanie dzioba na kłódkę mnie niszczyło. Najpierw wykańczałam się niewinnością, a potem narkotykami. Czy tylko mnie to bawi? Ale w tej chwili nie o tym mowa. W tej chwili wspominam. Wspominam jaka nagła zmiana we mnie zaszła. Wreszcie zaczęłam mieć coś do powiedzenia, ludzie zaczęli liczyć się z moim zdaniem. Tym razem to ja bagatelizowałam to, co mówią inni, a nie tak jak do tych czas na odwrót. A to wszystko dzięki Nim (no i oczywiście Em, ale o niej chyba nie muszę wspominać). To zabawne. To właśnie Ci, jak to nazywali ich moich rodzice, ćpuni pokazali mi, że w życiu trzeba się rozpychać łokciami. Ale nie tylko tę wartość mi przekazali. Gdyby nie oni prawdopodobnie nie dowiedziałabym się, co to miłość. Miłość w różnych tego słowa znaczeniu. To jednak zawdzięczam chyba głównie Duffowi. W końcu to on był pierwszym osobnikiem płci męskiej, któremu dałam do siebie podejść, na tyle blisko. W końcu to on dał mi coś, czego nie dał mi nikt inny. Nie mogę jednak zapomnieć o moich pozostałych przyjaciołach. Kocham ich. Każdego z osobna i wszystkich razem. To moja druga rodzina. Rodzina, którą wybrałam sobie sama. Axl pokazał mi, że nie mogę nikomu ufać na sto procent. Steven, on zawsze poprawia mi humor. Wystarczy spojrzeć na jego bujne loki ukrywające wieczny uśmiech. Izzy jest dla mnie żywym dowodem na to, że bratnie dusze istnieją. A Slash, oj Slash...No i Emily. To taka siostra, z którą wiecznie się kłócisz, ale prawda taka, że za żadne skarby być jej nie zamieniła. Jednak, jak to się mówi? Z rodziną dobrze wychodzi się tylko na zdjęciach? Oj tak, to też doskonale poczułam na własnej skórze. Nawet nie wiecie, ile razy mnie zranili. Pamiętam słowa ojca "Oni Cię ranią, a ty nadal Ich tak kochasz". Taka prawda. No ale przecież nie mogłam od Nich tak po prostu odejść. W dodatku sama nie raz równie mocno kopnęłam Ich w dupę. No cóż, nie zawsze było różowo. Kolejną rzeczą, jaką mnie nauczyli było to, jak boli strata kogoś bliskiego, oraz jak łatwo jest kochaną osobę zranić.. Gunsi dali mi dobrą lekcję, której tematem był: Sex, drugs & rock n' roll.

Emily:

Ostatnie lata bardzo mnie zmieniły, a także cholernie dużo nauczyły. Poznałam wiele ciekawych osób. Dowiedziałam się, co to znaczy życie w stylu Rock N' Rolla. Co to miłość, przyjaźń, i wszystkie inne uczucia, których wcześniej nie doświadczyłam. Chłopaki z Guns N' Roses pokazali mi, jak podążać za swoimi pasjami. Niektórzy mogliby myśleć, że to tylko zwykłe, nic niewarte ćpuny, ślepo dążące w stronę swoich marzeń, które i tak nigdy się nie spełnią. Oni jednak wierzyli, że to wszystko dojdzie do skutku, i ja byłam tego świadkiem, przez co nauczyli mnie jak ważna jest wiara w siebie i swoje umiejętności. W świecie pełnym narkotyków, alkoholu, wszelkich używek i innych problemów nie przeżyłabym także bez Michelle - mojej najlepszej przyjaciółki, która zawsze była dla mnie jak siostra. Była ze mną we wszystkich ważnych momentach mojego życia, chociaż czasami się kłóciłyśmy, zawsze mnie wspierała. Wadą tego wszystkiego jest to, że może nieco przeholowałam z różnym używkami, ale przecież człowiek uczy się na błędach...No to może zacznijmy całą tę historię od początku...